NATUURBROED GOULDAMADINE Lievens: zaterdag 8 februari 2014

zaterdag 8 februari 2014

RUBRIEK
‘ DE GROOTSE GOULDAMADINE ’ (vervolg)

Zogenaamde “standaard”-normen bij de vleet , mét bijwerkingen en gevolgen ( I. Lievens in 'De Vogelwereld' - 01/2014 )

Voorwoord
Hierna een kroniek over vaststellingen van verkrampte onbeweeglijkheid tussen vogelbonden en vogelfederaties, respectievelijk over het daaruit volgende gebrek aan wisselwerking en overleg, resultaat van voortgezette behoudsgezindheid tegen wil en dank, uitgerekend binnen de steeds dwingender en dringender context van het steeds sneller evoluerende wereldbeeld waar de avicultuur vandaag steeds nadrukkelijker mee geconfronteerd wordt. Een overzicht in drie (3) afleveringen, met onafwendbare conclusie voor alle betrokken partijen.

Aflevering 2 :
Keurders en hun richtlijnen,
technische commissies en hun verantwoordelijkheid

Keurders en hun richtlijnen
Het is een publiek geheim : in de Lage Landen werken exotenkeurders als uitvoerders van normenkaders doorgaans met een zeer hoge graad van praktische deskundigheid –de ene al meer dan de andere–. Uiteraard echter steeds binnen het kader dat door wetten- en normenmakers voor hen is uitgezet. Want keurders zijn er nu éénmaal toe gehouden om te werken op basis van de hen opgelegde “standaard”-richtlijnen. Blijft als eerste vraag, in hoeverre die “standaard”-richtlijnen optimaal georiënteerd zijn in het belang van de soort. Blijft vervolgens meteen ook de vraag, waar en waarom liefhebbers-gouldkwekers vandaag verschillende richtingen worden opgestuurd door uiteenlopende omschrijvingen en vereisten in “standaard”-richtlijnen. Die uiteenlopende richtlijnen worden vandaag opgesteld door tal van technische commissies gouldamadine, van wie in de eerste plaats opperste, technische expertise moet kunnen verwacht. Hoe uitéénlopend de richtlijnen voor één en dezelfde vogel in praktijk nog steeds blijken te zijn, keurders voeren enkel de specificaties van de hen opgelegde regelgeving uit, vaak genoeg tegen beter weten in, dikwijls vanuit conflicterende praktijkvaststellingen die her en der opduiken. Ook dat is vandaag enkel maar een blijvende feitelijkheid.

PROBLEMATIEK    VAN    WETGEVENDE    MACHT     VS     UITVOERENDE    MACHT
► Keurders zijn verplicht  te werken  op basis van opgelegde richtlijnen ◄
►►►►►    vaak    genoeg    tegen     beter    weten    in     ◄◄◄◄◄

Technische commissies en hun verantwoordelijkheid

Per slot van rekening dragen leden van technische commissies persoonlijke en collectieve verantwoordelijkheid voor wat zij als norm- en regelgeving aan keurders en liefhebbers opleggen. Het is de aloude problematiek van wetgevende macht versus uitvoerende macht, waarbij van gemandateerde wettenmakers zonder meer alomvattende wijsheid en ruim anticiperende inzichten worden verwacht. Om deze reden alleen al, kan enkel het allerzwaarste toegangsexamen voor kandidaat-commissieleden volstaan vooraleer hen het mandaat van “normen- en wettenmaker” te vergunnen, in welk land ze zich ook bevinden. Een toegangsexamen dat niet enkel peilt naar opperste, technische expertise, maar eveneens de communicatieve bekwaamheid van kandidaten naar de hoogste standaard keurt en quoteert.

Want van technische regelgeving-makers die niet enkel zeggenschap opeisen om te gaan bepalen hoe een vogelsoort er moet gaan uitzien, maar bovendien ook hoe anderen binnen een steeds sneller groeiende wereldcontext daar onvermoeibaar moeten blijven naar toe werken, van die regelgeving-makers wordt op de allereerste plaats niet enkel het grootste technische inzicht in de materie verwacht. Maar dient tevens de allerhoogste communicatieve bekwaamheid van allemaal te worden geëist. Immers, hoe kan men als wettenmaker ten lande ooit zo ver komen om een correcte inschatting te maken van wat de rest van Europa in hun respectieve “standaarden” aan het doen zijn, en wat de rest van Europa daarmee bedoelen of beogen, wanneer van meetaf aan de communicatie tussen de verschillende doelgroepen ruim ondermaats blijft, of in genoeg gevallen zelfs volstrekt onbestaande is ?

Tegelijkertijd moet vanzelfsprekend van normen- en wettenmakers tevens de grootst mogelijke vooruitkijkende wijsheid kunnen worden vermoed; een vooruitkijkende wijsheid die anticipeert in alle mogelijk denkbare richtingen. Vooruitkijkende wijsheid die tegelijk anticipeert naar alle mogelijke medespelers op het veld. Een veld dat vandaag aanzienlijk groter is geworden dan hun eigen achtertuin. Een veld dat bovendien dag aan dag in versnellende mate steeds groter wordt dankzij expansieve effecten via internetcommunicatie en andere wereldmedia.

Van die talloze regelgeving-makers in technische commissies wordt een vooruitkijkende wijsheid verwacht die derhalve niet enkel streeft naar absolute, technische correctheid. Maar met name tegelijk ook altijd streeft naar de grootst mogelijke, internationale begrijpbaarheid door éénvormigheid in communicatie en terminologie. Eénvormigheid in normering, codering, technisch jargon en taalgebruik. Tussen alle betrokken medespelers. In alle windrichtingen. Opdat elk van de betrokken spelers elkaar naar woordgebruik altijd kunnen verstaan.

Ook daar blijft vandaag de vaststelling dat zoiets geenszins het geval is. In een wereld die vandaag "steeds sneller, steeds groter" wordt, ligt nochtans precies in die internationale begrijpbaarheid / bruikbaarheid, de cruciale sleutel waar de liefhebberij sterker en weerbaarder van moet worden. Sterker en weerbaarder teneinde niet nóg meer vogelliefhebbers in West-Europa niet nóg meer aanleiding te geven om de handdoek in de ring te gooien. In een tijdsbeeld waar vogelliefhebberij en beleving zuchtend gebukt gaan onder allerhande crisiseffecten, is precies die nood nog eens zo groot.

DE KRACHT VAN INTERNATIONALE BEGRIJPBAARHEID / BRUIKBAARHEID
► Wanneer liefhebberij en beleving zuchtend gebukt gaan onder crisiseffecten ◄
►►►►►► is precies die nood nog eens zo groot ◄◄◄◄◄◄

( Wordt vervolgd, in de loop van maart 2014 :
Aflevering 3 :De resterende opties : Samen synchroonzwemmen, of solitair wegzinken.)

RUBRIEK
‘ DE GROOTSE GOULDAMADINE ’ (vervolg)

Zogenaamde “standaard”-normen bij de vleet , mét bijwerkingen en gevolgen ( I. Lievens in 'De Vogelwereld' - 01/2014 )

1. realisatie van een breder draagvlak door aaneenschakeling van versnipperde fracties

2. respectievelijk versterking daarvan door gelijkvormigheid in regelgeving

Beide bovenstaande zijn pas mogelijk wanneer liefhebbers elkaars taalgebruik -technische jargontaal én landstaal- terdege begrijpen, en daarnaast voor dezelfde vogelsoorten metterdaad ook dezelfde hefbomen hanteren. Op alle vlakken. Binnen de eigen grenzen, zowel als over de grenzen heen. Telkens wanneer aan deze basisvoorwaarden geen invulling wordt gegeven, ontstaan manco's die de toekomst van de liefhebberij binnen de huidige en toekomstige wereldcontext in groeiende mate hypothekeren, op velerlei manieren.

In deze toekomstcontext dragen elke federatie en elke bond van elk land hun eigen verantwoordelijkheid. Die is immens. Vandaag zijn er landen die op dit vlak reeds deelse inspanningen hebben geleverd. Andere landen hebben aangegeven om op korte termijn inspanningen te gaan doen, echter voorlopig zonder enig zichtbaar resultaat. Waarbij van elke betrokken partij vermoed wordt toekomstgericht te presteren naar eigen potentieel en mogelijkheden, binnen het ruimste overleg met andere spelers binnen de gouldliefhebberij.

Op dit vlak blijft één van de allerbelangrijkste spelers vandaag in een snel verschuivend internationaal scenario bij nader toezien roemloos achter. Terwijl het precies de Nederlandse gouldliefhebberij is die in West-Europa vandaag zonder twijfel het grootste potentieel in zich draagt, staan uitgerekend de Nederlandse gouldstandaarden vandaag nog steeds bol van dubbele naamgevingen, tot zelfs drievoudige naamgevingen, daarnaast inconsequente benamingen naar fenotype, vervolgens vermixt met naamindicaties naar genotype, en een resem plastisch bewazigde verwijzingen tot en met ijlweg gehanteerde abstracties met louter veronderstelde kracht van axioma. Beleidsmakers die daar in de hedendaagse wereldcontext blijven overkijken, zijn aan herbronning toe. Want in elk van de gevallen betreft het babylonische gelaagdheden en abstracties die –wellicht mede omfloerst door wishful-thinking- daarenboven elke internationale begrijpbaarheid van technische terminologie en jargontaal door anderstaligen sterk bemoeilijken, ja zelfs bijwijlen onmogelijk maken. Waardoor de Nederlandse gouldliefhebberij internationaal steeds verder geïsoleerd dreigt te raken. Elk jaar steeds meer en meer.

De vanzelfsprekende vraag sinds zovele jaren luidt, of er daaromtrent ruimte is voor een groeiend bewustzijn ter zake bij Nederlandse beleidsverantwoordelijken en hun collega's in West-Europa, zowel op lokaal clubniveau, als op bondsniveau. Even vanzelfsprekend is de vraag of dat groeiend bewustzijn bekwaam zal blijken om lessen te trekken uit pijnlijke voorbeeld-episodes in andere deelgroepen van de liefhebberij, zowel binnen de eigen grenzen als daarbuiten.

Andere voorbeelden
Want het vastgestelde verschijnsel is genoegzaam gekend : lokale verstarring annex wegzinking binnen een snel evoluerend, internationaal gegeven, draagt altijd enorme consequenties in zich. Zo leert niet enkel de economische en politieke geschiedenis der Lage Landen, maar even goed is dat binnen de vogelliefhebberij voorheen al meermaals gebleken, vaak op pijnlijke wijze. Het meest recente voorbeeld daarvan herinnert iedereen zich binnen de kleurkanarieliefhebberij van de Lage Landen. Zo volstaat het om even terug te blikken hoe het de pigmentkanarie der Lage Landen -en zijn talloze kwekers- het afgelopen decennium is vergaan, wegens aanvankelijk jarenlang getreuzel en starheid vanuit dirigerende organen, in bepaalde bonden al meer zo dan in andere.

Ondertussen worden in een snel evoluerende wereld de nadelen ook voor de Nederlandse gouldliefhebberij en haar kwekers in steeds toenemende mate zichtbaar. Nadelen die een liefhebberij zuchtend onder allerlei crisiseffecten best kan missen. Wie het niet gezien heeft, is dringend aan herbronning toe.

Gezond verstand beseft dat alle opduikende nadelen voor één der potentiëlerwijze belangrijkste spelers op dit vlak –die de Nederlandse gouldliefhebberij naar objectieve maatstaf sowieso is-, nadien op korte en middellange termijn logischerwijze tweewegs gaan afspiegelen op de rest van de gouldliefhebberij in West-Europa. Niet enkel op directe buurlanden als België, Duitsland en overige mindere goden in de internationale gouldliefhebberij. Maar vooral tevens verbonden met wat reilt en zeilt in zuidelijke gouldamadine-grootmachten zoals ondermeer Spanje en Italië. Afspiegelende consequenties die vervolgens met een zeer voorspelbaar boomerang-effect terugkeren naar afzender. Waarbij de Nederlandse gouldliefhebbers in dat geval andermaal de gevolgen moeten ondergaan. Een vicieuze cirkel.

Het doorbreken van die eindeloze cirkel start pas op de dag dat grotere samenspraak en ruimer overleg met zichtbare resultaten tussen de verschillende bonden een werkbare plaats mag krijgen. Alle gemandateerde beleidsmensen binnen alle respectieve bonden in alle respectieve landen, dragen hierbij vandaag hun eigen verantwoordelijkheid. Die is aanzienlijk. Zeker wanneer te overwegen, wat het voor de hand liggende alternatief is. Vraag dat maar even aan de Belgische, maar vooral aan de Nederlandse pigmentkanariekwekers; vooral Nederlandse kanariekwekers herinneren het zich maar al te goed hoe het is om uitgerangeerd te worden, ondanks hokken vol “goede vogels” als toonbeeld van jarenlange opbouw en verfijnde kwekersexpertise. Uiteindelijk kochten die Nederlandse kanariekwekers daar toen absoluut niks voor; neen integendeel, gegrepen door de maalstroom kwamen ze er -letterlijk- zeer bekocht van af. Vooral Nederlandse kanariekwekers kennen de marge van nadeel en opgelopen schade die starheid in besluitvorming hen heeft opgeleverd. Een besluitvorming die jaren lang gekozen en gewild achterop bleef hinken, om uiteindelijk slechts gebroken potten achter te laten voor de pigmentkanariekwekers in kwestie. Velen onder hen gooiden hun kwekerskap zwaar ontmoedigd over de haag en kapten er mee. Heel begrijpelijk. Hun regionale verenigingen konden enkel met lede ogen toekijken, machteloos.

Ja inderdaad, in het verleden werd de impact van ontwikkelingen in andere delen van de wereld al eerder grof onderschat, met de gekende gevolgen. Het is slechts één van de vele voorbeelden van non-communicatie en halsstarrigheid over een langere termijn van jaren. Daarnaast zijn er tientallen andere voorbeelden van niet-gesynchroniseerde beleidsvoering vanuit kortzichtig conservatisme en zelfgenoegzaam geleuter in ivoren torens; een niet-gesynchroniseerde beleidsvoering met talloze zwarte gaten die ook de minder goed gezinden van extremistisch groene allure niet eindeloos blijven ontgaan.

Hoe de toekomst van de Nederlandse gouldliefhebbers zich ter zake verder ook ontvouwen zal, niemand van al de huidig gemandateerde bondsverantwoordelijken der Lage Landen zal later kunnen opperen dat zij het nooit geweten hebben.

DE     TOEKOMST        VAN       DE       LIEFHEBBERIJ      DER       LAGE       LANDEN
► Niemand der huidig gemandateerde verantwoordelijken  zal kunnen opperen ◄
►►►►►    dat    men     het    nooit     had    zien    aankomen    ◄◄◄◄◄

Afsluiter
Tot nader order blijft de vaststelling van aangehouden verstarring tussen al te veel technische commissies gouldamadine, vrijwel alle op zichzelf teruggetrokken in hun eigen ivoren torens –zichtbare uitzonderingen uiteraard niet te na gesproken-. Want inderdaad, mensen van goede wil treft men overal wanneer men de moeite neemt om ze te zoeken, even goed binnen als buiten Europa. Hetgeen vandaag nog steeds doorlopend bevestigd wordt door plaatselijke waarnemers in alle onderscheiden landen, van Oost naar West, van Noord naar Zuid.

Hoe dan ook zijn er vandaag nog altijd vrijwel net zo veel verschillende “standaarden” voor gouldamadines als er technische commissies voor gouldamadines zijn. Dat zijn er nogal wat. Met telkens onderling afwijkende interpretaties, elk met hun eigen opmerkelijke krullen en kronkels, soms met behoorlijk mistige terminologiëen waarbij men schip noch wal raakt. Maar niettemin toch onveranderlijk gekoppeld aan telkens eigen torenhoog dictaat, verpakt als “standaard”. Daarbovenop zijn het bij vaststelling al te vaak technische commissies die op internationaal vlak helaas mekaars onderlinge taalgebruik niet of nauwelijks machtig zijn, landstaal inclusief technische jargontaal.

Hetgeen uiteraard nog eens te meer aanleiding en reden vormt om nooit uit hun eigen toren af te dalen, naar buiten te komen en het gesprek aan te knopen met anderstaligen. Met een immens stroeve tot volstrekt onbestaande communicatie als gevolg; en vervolgens onveranderlijk verschillende richtlijnen als uitkomst, die stuk voor stuk allemaal hun eigengewenste waarheid aanhouden. Dat alles voor één en dezelfde vogel. Bizar, bizarrer, bizarst. Dat alles bovendien binnen een tijdsbeeld waarin liefhebberij en beleving zuchtend gebukt gaan onder allerhande crisiseffecten, waardoor sowieso steeds meer vogelhouders groeiend geneigd zijn om de handdoek in de ring te gaan gooien.

Internationale bruikbaarheid is de sleutel die levensnoodzakelijk zal blijken. In een tijdsbeeld waar vogelliefhebberij en beleving zuchtend gebukt gaan onder allerhande crisiseffecten, is precies die nood nog eens zo groot. Temeer daar vanuit zoveel hoeken, liefhebberij en beleving in almaar stijgende mate worden begluurd en beloerd door allerhande nijdogen van extremistische grondslag, klaar om toe te slaan en tot op de grond af te breken. Feitelijke vaststellingen in het recente verleden zijn reeds meer dan waarschuwing geweest.

Ondanks alle klokkenluiders tot op heden, blijven algemeen beleid en richtlijnen vanuit ivoren torens zo goed als ongegeneerd ongewijzigd. Derhalve blijft daar vandaag als eerste, nuchtere vraag : Wie wordt dààr beter van ? Is het de gouldamadine als soort ? Is het wellicht de lokale vogelvereniging die er beter van wordt ? En zoniet, is het dan wellicht het overkoepelende bondsorgaan dat er op vooruit gaat ? Of bent u het, als kweker, die er beter van wordt ? Tot nader order helaas geen van de bovengenoemden.

Peter Koelewijn zong destijds “Kom van dat dak af, ‘k waarschuw niet meer”. Vandaag ziet elk bij vaststelling hoe hoog ivoren torens zijn -zó vaak hoger dan alle omliggende daken- en hoe lang het duurt om er af te komen. Mogelijk té lang.

Nochtans weet elk precies hoe de kaarten liggen. Elk weet wat er aan komt. Elk kent de opties. Die zijn beperkt. Zeer beperkt.
Er is werk aan de winkel, vanuit openheid en goodwill. Neemt de gouldliefhebberij der Lage Landen het voortouw ? Of ondergaat zij de pletmolen ? Gaan we samen synchroonzwemmen, of solitair wegzinken ?

Moeilijker hoeft die keuze niet te zijn.

Tekstbewerking : ILLK